گلستان شعر و ادب

(( هوا زده )) زمان ز مرز چهل سالگی مرا رد کرد برای فهم حقیقت ، زمینه را بد کرد دل بهاری من ، چلچلی نمی فهمید تب ِ خیال ، درین خانه رفت و آمد کرد نهال بودم و بالنده  ،  باهزار خیال درنگ های خرد راه ِ رشد را سد کرد دلم هوا زده شد در تکان ِ طوفان ها به گرد باد ِ هوس ،  آنچه را نباید کرد هنوز درد ِ پشیمانی است در جانم ازآن خطا که دلم در خیال ممتد کرد به سمت ِ آینه رفتم که نور برگردم نگاه ِ آینه ، آیین تصویرِ  توبه را رد کرد گمان کفر در ایمان من نمی گنجید گناه ِ چشم تو با یک نگاه ، مرتد کرد من و نوشتن ِ تردید ، غیر ممکن بود اشاره های تو ، تصمیم را مردد کرد گناه را ، نوسانی نمی شناخت نگاه  حلول ِ ماه ِ رخت ، جزر عشق را مد کردمحمد روحانی ( نجوا کاشانی ) گلستان شعر و ادب...

  (ای برتر از خورشید ) ای گلشن جان از تو گلباران معلم  وی باغ دل را رحمت باران معلم درمان درد عشقی و لطف  کلامی  مستان این میخانه را شرب مدامی  اندیشه را اوجی  هدف را رهگشایی  ره توشه ی روحانی راه خدایی جانپروری ، روح دل انگیز کتابی آیینه ی صبحی ، طلوع آفتابی سر چشمه ای جاری به دشت بیکرانی  نوری ، نمایان از نمای کهکشانی  ای گلبن باور به باغستان ِ جانها  سعی تو می بخشد توان بر نا توان ها  خاموشی ات دنیایی از تصویر دارد  پای هزاران نکته در زنجیر دارد  وقتی که می گویی سخن شهر بهاری  عشق زلالی ، جویباری ، چشمه ساری  از سوی جانان در کویر جان سفیری  باران رحمت بر لب خشک کویری  فریاد ِ بی پروای اعصار و قرونی پیروز بر شمشیر چون گلخند خونی چون شمع می سوزی که عشق آموز باشی  خورشید  ِ تابان ِ جهان افروز باشی اهریمن ِ جهل از جهادت می گدازد  اندیشه ات جان خرد را می نوازد دریایی از گوهر به دامان تو پیداست  در روزگاران گنج شایان تو پیداست  با دین و دانش عالـَمی آ گلستان شعر و ادب...

عشق حسینی   مـن  از کـودکی بـا حسین آشنـایم حسینـی نمـوده ست خلقـت خـدایم نه زان روکه جان می توانم فشاندن مـن از ایـن هنـر های عالی جدایم دل تنگـم   انگیـزه ی عشق  دارد به جان سبز و  با مرگ ِ سرخ  آشنـایم نــه آغاز  ِ مـن آشکار است  بر من نــه پیداست  ،  آیینـه ی انتهــایم نـه  حُـرّ و  حبیبم نـه  عبـاس و  اکبر نه از  این  تبارم  ،  نـه  از  آن  نیـایم به عشق ِحسینی ، ازآن کرده ام خو که از کودکی  ، کشته ی کربلایم بـه دقـت اگـــر  بنـگــری کــربلا  را به هر  گوشه پیدا  شود جای  پایم نشد همصــدا گــر زمـان با دل ِ من که در دشت خون ، بـال همت گشایم گشودم دل و  ناله سر دادم  از جان کنون  بشنو  از نای  هستی  نوایم اگـر نیستــم  مـن در آن  بـاغ  ِ پــرگل بگو پس که هستم ،چه هستم ،کجایممحمد روحانی ( نجوا کاشانی ) گلستان شعر و ادب...

تا کی جدایی شوق تو دارم ، نخل جان را بارور کن تا کی جدایی جان من با دل سفر کن دل را به جامی از زلال ِ آشنایی مدهوش و مست و بی قرار و بی خبر کن در من بر افروز آفتاب عاشقی را خورشید ها را در ضمیرم شعله ور کن ای بر لبت آوای ِ گرم ِ مهربانی تاثیر ِ جانبخش ِ سخن را بیشتر کن پنهان چرایی ای جهانی از تو پیدا باحسن ِ رویت صبح ِ جان را جلوه گر کن چشمم به راهست ای مسافر بار دیگر از کوچه ی مستان و مشتاقان گذر کن دل ها اسیرِ تیرگی هایِ زمان شد ای روشنی بخش ِجهان در ما نظرکن سر در گریبانیم و راه از دست داده از کاروان ِ عاشقی رفع ِ خطر کن #محمد_روحانی (#نجوا_کاشانی ) لطفا دوستان را به گلستان فراخوانید @golestanesheroadab گلستان شعر و ادب...

(( گنج راز )) بـه گـوش هـوش شنیـدم ز پیـر میکـده دوش کـه جز چکـامـه مفرمـا ، کـه جـز پیـالـه منـوش دلا بـه ر و ز ه گـرفتـن ، تـمـایـلیست غـریـب رسیـد مـا ه مبـا رک ، کـجاست بــاده فـرو ش بـگـو بـه آینـه ، افشـای عیب خـلـق خـطـاست ز ا شتبـا ه ِ بـز رگــا ن شهـر چـشـم بـپـوش سپیـد ه دم کـه گـل از خـواب مـی شـود بیـدار هـزار مـژده ی نـو مـی دهـد صبـا بـه سـروش گـرسنگـی , هـمـه ی هـمّ روزه د اری نیست چـرا غ مـعـرفـت عشـق را ، مـکـن خـامـوش بـه یک کـلام ، کـه جاری شـود بـه جـوی زبان گنـا ه مـرد م یـک شـهـر را ، مکش بـردوش کـدا م سینـه ، نـگهـبـان گـنـج آ ن راز است کـه مـی رود چـو نـوای نسیـم گـوش بـه گـوش هـزا ر رنـگ ، تـو را سفـره د ربـرا بـر و خلـق گـرسنـه آن همـه ، کـز ضعف می رونـد از هوش کنـون کـه دا مـن مـهـر ا ز بـهـار رنـگیـن است بــه ســوی مـردم رنـجیـده ، بـا ز کـن آغـوش بـخنـد شـا د و بــه نـجــوا ی آ شنـایــی هــا بـه روی غـصـه ی بیـگـانـگـی ، بنـه سـرپـوش #محمد_روحانی (#نجوا_کاشانی ) لطفا دوستان را به گلستان فرا خوانید @golestanesheroadab گلستان شعر و ادب...

( سازهاى تماشایى )سیبى ست سرنوشت ، که باید خوردحوا هم از قضیه خبر داردعاشق شدن قبیله نمى خواهدآدم هواى عشق به سر داردکوچ است رفت و آمد انسان هادر کوچه هاى هستى بى پایان روحى روان که در تن ما جارى ستپیوسته قصد سیر و سفر داردآئینه ها دروغ نمى گویندپنهان ترین اشاره ى دل پیداستهرکس دلش هواى کسى داردباید دل از نگاه تو بردارددرماندگان کوچه ى تردیدیم یک عمر شک به هرچه که پیش آیدبین یک و دو و سه و چار و پنجاین جانماز ، مهر دگر دارداى قصه هاى کودکى شیریناز یاد رفته اید و نمى دانیدتغییر هاى کوچک مستى را مادر بزرگ پیر خبر داردچنگى بزن به عشق که برگرددتأثیر ساز هاى تماشایىما از جهنم تو گریزانیموقتى بهشت این همه در داردمحمد روحانی (نجوا کاشانی )  گلستان شعر و ادب...

(( اوج خیال ))  مثـل عشـق از پـرده بیـرونـم چرا پنـهان شـوم دوست دارم درجواب دوستی ها ، جان شوم همتی سخت است بی آیینه  خود را ساختن مشقی  آسـان بایدم ،  تـا بیشتر ویـران شـوم آسمان  مبهـوتِ آن چشمان بـا جان آشناست می روم  تا   در  تماشایی دگر حیـران   شوم کاش  لیلا بودی  و  می خواستی با شور عشق در  مسیـر جستنت مـجنـون سرگـردا ن  شـوم ساز مظلـومیتـم ، بـگـذار  در  اوج  خیال مثـل دریـا نغمه خوان مـوج  در طـوفان  شـوم چله ی سرد زمستان است و  یخبنـدان  عشق صبر کو تا عکس برگردان تابستان شوم دوری از میهن نـه آسان است در شهری غریب کی شـود مـن نیـز چـون دل راهـی ایران شوم بلبلی شیرین زبانم  مـانـده  بیرون از بهار کـاش مـی شد در تمنای گلی خندان شـوم مثـل" نجوا " ی نـگاهش دلنشین و چاره ساز بـاز جاری چشمه چشمه در مسیر جان شوم  محمد روحانی (نجوا کاشانی ) گلستان شعر و ادب...

(معیار)    با علی دل در نماز عشق بند تا نیابد از بدی جانت گزند هرکه با راز علی همراز نیست طایری شایسته ی پـرواز نیست آسمان عشق را خورشید ، اوست آفتاب عالم توحید ، اوست در نیایش چون به خلوت می نشست می کشید از هرچه جز محبوب دست دل در او می بست و با او  می چمید راز دل می گفت و پا سخ می شنید موج می شد , مـوج در دریای او غرق می شد در بزرگیهای او چون خـدو افکند بــر رویش عــدو عالمی شرمنده شد از خوی او کینه را در سینه بی تأ ثیر کرد لحظه ای در کشتنش تأخیـر کرد خشم را ، از خصم دشمن تـر گرفت خنجـر از حنجر  به حکمت بـرگرفت گفت :خشم نابجا بایسته نیست بندگی در این هوا  شایسته نیست درشب اسرا , که خیر المرسلیـن عرش می پیمود , با چشم یقیـنهرکجا می رفت از هر چار سو    بود تصویر علی در پیش رودر غدیـرش مصطفی بـر دوش برد باکلامی عقـل را ا زهوش بردگفت: هر کس را که من هستم ولی بعد من مولای او باشد علی چون پیمبر بر سر آن افسر گرفت عـرش را , الله و اکبر در گرفت دیده کی دیده ست بر روی زمین  وصله بر کفش امیـرالمومنین آن که جـز خوبی نـدارد در وجود از چه می گلستان شعر و ادب...

(( جهانى عارى از خشونت )) من ایرانى ام ، مهربانى مرامم خشونت گریزم ، محبت کلامم دل از کینه و کفر ، پاکیزه دارم پر است از مى ناب توحید جامم به جز دوستى نیست در تار و پودم گرفتم من این درس را از امامم دل من که لبریز از مهربانى ست چرا ثبت گردد خشونت به نامم جهان مى شناسد مرا با محبت به مهر و وفا شهره ى خاص و عامم صفا و صداقت بود پیشه ى من بدین ویژگى قابل احترامم دلم هست در زندگى شاد و خندان همیشه پیام آور ابتسامم #محمد_روحانى (#نجوا_کاشانى ) گلستان شعر و ادب...